Man. Keyboard. Vrouw. Stoel.
Een meer bescheiden setting is haast niet in te beelden. Noch lichtspektakel noch decor. Tchi-Ann Liu begrijpt hoe je een mens intrigeert.
Op haar eentje weet deze danseres slash zangeres slash violiste de zaal te vullen. Zij houdt alle ogen zonder verpinken op haar. In ‘Organism’ vertelt zij ons het (dans)pad dat zij heeft bewandeld: het stroeve begin, de hobbelende weg, het interessante eind.
MUZIEK
De ingenieuze samenwerking met jazzmuzikant Thomas Jillings maakt deze voorstelling extra krachtig. Jillings ondersteunt de bewegingen niet alleen, hij laat hen leven. Achter elke klank schuilt een betekenis, omdat het keyboard samples ingezongen door Tchi-An zelf bevat. Muziek en dans komen samen en vormen één geheel. Een metaforische knipoog naar haar eigen leven.
Zelden heb ik zo’n authentiek en persoonlijk stuk mogen bewonderen. Tchi-An geeft zich. Als zij roept, roépt zij. Heeft zij pijn, dan voélt zij die. Aan inleving en expressie geen gebrek. Tchi-An wekt sympathie op. Alles wat zij doet is echt.
DANS
Aanvankelijk zijn de bewegingen subtiel en strak, het doet wat denken aan een robot. De afgemeten gebaren vloeien over in een lossere, bijna geïmproviseerde choreografie. Doch blijft het allemaal heel strak. Liu heeft een lichaamscontrole om u tegen te zeggen. ‘Organism’ zit ‘m in de details, er is een verhaal om te begrijpen.
De vele herhalingen die het stuk bevat, werken. Je raakt er niet op uitgekeken. Samen met haar beleef je een interessante danstocht.
De korte, desalniettemin krachtige trip eindigt met een noemenswaardig aantal draaien. Een toerental dat bijna misselijk maakt, maar ook fascineert. Wanneer zij uiteindelijk tot stilstand komt, blijft veel bewondering over.
Tchi Ann Liu, een naam om te onthouden.
CK dans blog 